پهنه بندی میزان تاب آوری پایدار در بافتهای شهری با استفاده از مدل تحلیل عاملی نمونه موردی شهر پیرانشهر

تاب آوری مفهومی جدید است که به عنوان یکی از دیدگاههای نوین برای پاسخ گویی به تغییرات پیش بینی نشده، نیازها و پیچیدگی­های روزافزون شهرها و محیط های طبیعی و نظام های ترکیبی مطرح شده است. و در رقابت با توسعه پایدار، در راس برنامه های بین المللی، کشوری و شهری در تمام جهان قرار گرفته است و در بیشتر منابع تاب آوری را راهی برای رسیدن به توسعه پایدار شهری در ابعاد مختلف می دانند.  هر چند مطالعات زیادی درسطح کشور انجام شده است اما اکثر این مطالعات به جنبه زیست محیطی و تاب آوری در برابر بلایای طبیعی پرداخته و یا در مقیاس کل شهر  و منطقه صورت گرفته و کمتر در مقیاس بلوکهای شهری به آن پرداخته شده است. هدف این پژوهش پهنه بندی بلوکهای شهر پیرانشهر براساس میزان تاب آوری پایدار در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و کالبدی می­باشد. در این راستا ابتدا با روش توصیفی – تحلیلی و استفاده از متون نظری شاخصهای تاب آوری پایدار را تدوین و در ادامه با باتوجه به تعدد شاخص­های تبیین کننده موضوع­، از مدل تحلیل عاملی  جهت استخراج عوامل اصلی  استفاده و در نهایت شش عامل اصلی باواریانس تجمعی 61 درصد استخراج گردید. داده ها از طریق سالنامه آماری، برداشت های میدانی و نتایج طرحهای توسعه شهری بدست آمده است. نتایج تجزیه و تحلیل داده­ها نشان می­دهد که مناطق شمالی شهر پیرانشهر از تاب آوری بیشتری برخوردار بوده­اند و شاخص­های مرتبط با عامل کیفت کالبدی با مجذور واریانس حدود 18 درصد بیشترین تاثیر را بر تبیین موضوع تاب­آوری شهری داشته ­اند.